Μόνοι μας, σαν παιχνίδι της σκιάς φωνάζουμε
στήν σιωπή. Γκρίζα όψη στα πρόσωπα μας, αντανακλάται
η μοναξιά των ανθρώπων στο κέντρο της πόλης.
Μαχαίρι η προσμονή, κόβει σε κομμάτια την αυγή .Και ο ήλιος με
το γαμημένο φώς του εγκλωβίζει την υπομονή.
Ξεφεύγουμε σαν σταγόνες νερού, απ΄τα μάτια των κτιρίων
που αχνοφέγγουν οι κόρες τους.
Στο θέατρο των σκιών απωλέσαμε την πειθώ μας.Το ποτάμι της μοίρας
κυλάει στις φλέβες των ψυχών μας..
