Ο Οκτώβριος
είχε για τα καλά
εισέλθει, στην καθημερινότητα της πόλης.
Κυρίως ως αλλαγή καιρού. Η Θεσσαλονίκη είχε φορέσει το φθινοπωρινό της πέπλο και συνακόλουθοι ήταν και
οι ρυθμοί, που βίωναν οι κάτοικοι.
Η αλήθεια είναι, ότι το μυαλό του Δημήτρη δεν ξεκολλούσε απ΄τις εμπειρίες που είχε βιώσει
το καλοκαίρι που
προηγήθηκε. Εξάλλου ένας καλοκαιρινός έρωτας, είναι μια διαδικασία που
σε αρκετές περιπτώσεις, επηρεάζει έναν άνθρωπο. Καθώς οδηγούσε το αυτοκίνητο ,για να επιστρέψει στο
διαμέρισμα του στα ανατολικά της πόλης απ΄το γραφείο όπου εργαζόταν, οι γκρίζοι κρόταφοι του πάλευαν με την ανεμελιά του έρωτα, που είχε βιώσει στην διάρκεια των
διακοπών του.
Ήταν μία έντονη
κατάσταση, που όμως δεν ήταν ακόμα σίγουρο αν επρόκειτο
για κάτι παροδικό, ή όχι. Η μουντή
ατμόσφαιρα της πόλης, ήταν ένας σημαντικός λόγος ώστε
η διάθεση του, να κυριαρχείται από μία ελαφρά θλίψη. Ξαφνικά ακούστηκε ο ήχος του κινητού τηλεφώνου του. Ήταν η Μαίρη και είχαν
κυλήσει ήδη μερικές εβδομάδες από την
τελευταία φορά, που είχανε επικοινωνήσει. Το χαμόγελο του ήταν
μία ενστικτώδης αντίδραση, όταν άκουσε ξανά την φωνή της.
