"Τα μικρά παιδιά"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Ο Γιαννάκης, μαθητής της Α’ δημοτικού, δεν μπορεί να πάει στο σχολείο λόγω έλλειψης δασκάλων. Θέλει να ζωγραφίσει στο τετράδιο που του αγόρασε ο άνεργος πατέρας του, να παίξει «κυνηγητό» στην αυλή του μεγάλου κτιρίου, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη.

Η Μαρία περίμενε με μεγάλη χαρά τις καλοκαιρινές διακοπές. Ο παππούς και η γιαγιά της είχαν υποσχεθεί να την φιλοξενήσουν στο νησί. Ο συνδυασμός θάλασσας και ήλιου όμως επλήγη απ΄ τη μεγάλη πετρελαιοκηλίδα που προκλήθηκε, από ένα πλοίο – φορτηγό. Δεν θα μπορέσει να χαρεί τα παιχνίδια στην άμμο και τις δροσερές βουτιές.

Ο Κωστάκης ήταν σίγουρος,ότι θα πάρει δώρο στα γενέθλια του ένα tablet. Η οικογένεια του είναι αναγκασμένη όμως να μεταναστεύσει στη Βόρεια Ευρώπη. Μετά τον πλειστηριασμό στο πατρικό του, σαν άλλο χελιδόνι οφείλει να ταξιδέψει σε άλλη γη.

Τα «μικρά παιδιά» κρατάνε στα χέρια τους χούφτες από αθωότητα,πού όταν τις φυτεύουνε σαν σπόρο στο «χώμα» της κοινωνίας, προσδοκούνε να μετατραπούν σε δέντρα με πλούσιους καρπούς από ελπίδα. Σε έναν κόσμο όπου επιβιώνει η λογική των μεγάλων.

"Κατά τον δαίμονα εαυτού"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

 «Ελκυστική η σήψη, γδέρνει σε κομμάτια την νιότη σου» ψιθύρισε

το θυμικό του. Εκείνος όμως έπραττε κατά τον δαίμονα εαυτού. Διένυε

τον δρόμο που είχε επιλέξει, ανεξάρτητα απ΄τις δυσκολίες που συναντούσε.

Μοναδικός και αναπάντεχος φίλος του, δεν ήταν άλλος απ΄τον χρόνο που

τον συντρόφευε στα βήματα του.

Το κοινωνικό περιβάλλον, τον είχε περιθωριοποιήσει στην γωνία της τάξης.

Αυτής της νοητής γραμμής, που οφείλουνε όλοι να ακολουθούνε ηθικά πισθάγκωνα

ώστε να μην εξοκείλουν τα κελεύσματα των εκάστοτε θεσμών. Αγαπούσε την μουσική

και με την συνοδεία μιας κιθάρας ταξίδευε, σε πόλεις, χωριά, και την φαντασία του.

Κοιμόταν σε παγκάκια, εγκαταλελειμμένα σπίτια, σπηλιές. Υπήρχανε μάλιστα μέρες, που

έτρωγε λίγο ψωμί μόνο. Μα τα χρήματα δεν τον ενδιέφεραν ουδόλως. Παρά μόνο η

«σήψη» του.

Η αντανάκλαση των «θέλω» ,στον καθρέφτη του «πρέπει». Εκείνη η ευτυχία, που βουλιάζεις

καρτερικά δίχως να σκέφτεσαι το «μετά» και το «αύριο». Το τραγούδι της «απόδρασης»

σε νησιά του ονείρου.

"Αγαπητέ Μόνταγκ"-("Φαρενάιτ 451")

Κάθε κοινωνία από καταβολής θεσμοθέτησης της

διέθετε ένα είδωλο, το οποίο έπρεπε να καεί ώστε

να εξορκίσει τις αμαρτίες των ανθρώπων. Η φωτιά με

την οποία έκαιγες στους 451 βαθμούς Φαρενάιτ βιβλία

ήταν η τελετή θυσίας ενός κόσμου, με περισσότερο ανθρωπισμό

απ΄τον επερχόμενο.

Δυστυχώς η αναγέννηση αξιών που συνάδουν με τον σκοταδισμό

ήταν η τέφρα που δεν την έσβηνε το νερό της προόδου, αλλά

την βοηθούσε ο φόβος να αναφλέξει. Ιδέες, γνώμες και κάθε είδους

έμπνευση αποτελούσανε το κόκκινο πανί για τους Πυροδότες.

Όπως ήταν το επάγγελμα σου. Πολιτικές κρατών, συνυφασμένες

με τον ολοκληρωτισμό ένιωθαν ακλόνητες όταν ειδικότερα άνθρωποι

όπως ο καθηγητής Φάμπερ τίθονταν στο περιθώριο, λόγω της άγνοιας

που βίωναν μεγάλες μάζες πολιτών.

"Φθινόπωρο"

 Περιδιάβαινε τα δρομάκια του νησιού, κάθε που η

αύρα του φθινοπώρου αγκάλιαζε την μοναξιά του.

Έτσι αισθανόταν όταν τελείωνε το καλοκαίρι. Η εργασία

του εποχιακή καθώς ήταν, αφορούσε τον χώρο της εστίασης.

Ειδικότερα τους τρείς πιο ζεστούς μήνες του χρόνου, δεν

προλάβαινε κυριολεκτικά να σερβίρει στα μαγαζιά όπου

απασχολούνταν τους τουρίστες.

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, επισκεπτόταν τον τόπο όπου είχε

γεννηθεί και ζούσε. Η συνάθροιση αυτή ήταν αρκετή, ώστε για

ένα συγκεκριμένο διάστημα να του προκαλεί ιδιαίτερη ψυχολογική

πίεση και συνάμα παύση απ΄την κύρια ασχολία του.

Αυτή δεν ήταν άλλη απ΄την ζωγραφική. Λάτρευε να χρησιμοποιεί ως

μοντέλο στους πίνακες την φύση. Ιδιαίτερα δε ο συνδυασμός θάλασσας και

ουρανού ήταν ιδανικός ώστε να έχει έμπνευση. Ήταν χόμπι και εργασία, χωρίς

πολλές φορές να τα ξεχωρίζει. Θεωρούσε ότι η «ουσία» στον άνθρωπο, είναι η

απαρασάλευτη προσήλωση σε ότι πραγματικά αγαπάει. Ειδικά δε όταν λειτουργεί

άδολα.

Τα χρήματα που κέρδιζε απ΄τους καλοκαιρινούς μήνες, ήταν αρκετά ώστε να

εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του το υπόλοιπο του χρόνου. Το φθινόπωρο όμως

αποτελούσε γι’αυτόν την είσοδο στην μυσταγωγία της αγαπημένης του απασχόλησης.

Το βήμα που επιτάχυνε ακόμα περισσότερο την διαδικασία της διαφυγής, στον πρόναο

της λύτρωσης.